donderdag 3 maart 2011

3 maart, de laatste blog.

3 maart 2011

Een laatste blog.

Ergens heb ik het gevoel gekregen deze blog af te moeten sluiten, maar nu ik de eerste woorden begin op te schrijven heb ik meteen twijfel.
Het is maar een rare week, zit continu tussen goede en slechte, soms wel heel erg slechte momenten in.
Veel verdriet, sinds vorige week ergens, en het gevoel dat ik het niet kwijt kan en er ook niks mee kan doen.
Een uitweg voor me is naar het Meeuwven lopen waar Fems as is verstrooid en daar even op het bankje te zitten, dat doe ik dan ook wel een aantal keren per week. Het is natuurlijk zo dat Fem morgen jarig is, maar dat is voor mij, behalve dat ik haar toch wel mis, geen speciale dag.
Ik heb helaas het voorrecht nooit gehad om haar verjaardag te kunnen vieren met haar, dit had de eerste keer moeten zijn eigenlijk…als…als…

Dat de carnaval er aan komt is het ook niet, waarom zijn de laatste dagen, weken, dan zo moeilijk? Het is ook niet zo dat ik de enige ben, ook mijn vader gaat even door een dal zo te merken. 
Op zich gebeuren er ook best fijne dingen om me heen; mijn twee reizen naar Ierland staan vast, en daarna nog eentje naar Noorwegen.
Gisteren het draaiboek gekregen voor de reizen naar Ierland en heb er enorm veel zin in, maar toch.
Als je net een paar weken heb gehad waarin alles even wat lekkerder liep, ik ben nog steeds gestopt met roken en ga ook nog steeds 3 x per week hardlopen, komt zo’n slechte week even niet zo gelegen.

De intentie van deze ‘laatste’ blog was eigenlijk dat ik ‘m 3 maanden geleden ben begonnen om van me af te schrijven na Fems overlijden.
Heeft me heel veel steun gegeven, dat weet ik heel goed, maar nu ben je 3 maanden verder, en dan?
Als ik nu op twitter een berichtje zit dat het even niet zo lekker gaat reageert niet eens niemand meer. Dat is ook absoluut geen verplichting van mensen en ik vat dat ook niet persoonlijk op, maar het wil wel wat zeggen mijns inziens!
Dat je verder moet gaan, met of zonder verdriet maakt niet uit, ik snap ook wel dat je niet bezig kan blijven met het verleden alleen. Dat doe ik ook niet, maar begrijp me goed, er staat geen ‘periode’ op, geen tijdsbestek, in augustus zal ik ongetwijfeld wel een keer in tranen zijn om mama, dan een jaar geleden, en eind van die maand op de 24e denken aan de keer dat ik bij Fem was en we elkaar voor het eerst zoenden.

Er zijn ook momenten geweest in de afgelopen week, dat je zonder dat je het wilt, even een stapje terug moet doen, even teruggaat naar je eigen verdriet toen; maandag overleed Eddy’s vader en dinsdag Marc’s moeder, ook al ken ik die mensen niet persoonlijk, automatisch zie je wel weer je eigen lijdensweg, en die van mijn familie, voor je toen mijn eigen moeder overleed.

Een laatste blog die betrekking heeft op Fem, een nieuwe blog zal er ongetwijfeld komen, zeker als ik deze zomer veel ga reizen.
Maar ik geloof dat ik, na 13 weken, en alles terug gelezen hebbend, hier een punt achter ga zetten.
Iedere dag nog steeds een kus op je foto, iedere dag denk ik aan je, morgen ben je jarig (en niet zou je jarig zijn geweest!) en je zal het druk hebben overal met mensen die extra, en nog meer dan anders aan je denken.

We zullen er morgen met ééntje, of meerdere, proosten op je.
Ik hou van jou lieverd, dikke kus.




dinsdag 15 februari 2011

15 februari

15 februari

Een dinsdag, een dag, een datum, zoals zo velen.

Maar toch blijft het raar, net als oud op nieuw, dat je dan een jaar terugkijkt en je realiseert wat je hebt gedaan in de afgelopen 12 maanden.
De 15e dus, vandaag 6 maanden geleden om 15.00 uur overleed mama.
Het blijft nog steeds zo vreemd, dat zal ook altijd wel zo blijven, dan zie je iemand die qua postuur op haar lijkt, met eenzelfde rode jas aan en dan denk je; Hé, daar fietst mama…

Tja, ons moeder, als je een rouwadvertentie leest met geboren in 1933 en overleden in 2010, denk je nu niet meteen van, goh, die is nog jong…
Maar dat was ze wel, mama was zo’n enorme sterke vrouw, met voor zoveel mensen iets te bieden.
Ze gaf les op de naaimachine aan een clubje dames van ongeveer mijn leeftijd, niet alleen omdat ze dat leuk vond.
Maar ook om de ‘feeling’ te houden met de ‘jeugd van tegenwoordig’ .
Ze liep en fietste menigeen stront voor hun ogen, ook al waren ze 30 jaar jonger dan zijzelf was.
Als ze met papa op vakantie was werd ze (en papa ook trouwens) minimaal 10 jaar jonger geschat.
6 maanden, en wat is er allemaal wel niet gebeurd zeg, ongelooflijk…

Afgelopen week zei ik al dat ik door de voorselectie heen was, en vrijdag had ik dus de sollicitatie. Aangezien ik al gehoord had dat het erg lastig was om daar binnen te komen, bij dat bedrijf, ging ik er open in.
En dat wierp zijn vruchten af, ze waren zo enthousiast dat ik meteen werd aangenomen, ik hoefde zelfs geen mailtje meer af te wachten!
Goed nieuws dus!

Ik heb aangegeven dat ik door mijn ervaring in Ierland, waar heb ik vroeger ook heb gewoond, het liefste daar ervaring op zou doen als reisleider.
Aangezien ze daar nog niemand op ingepland hadden, zal ik die waarschijnlijk ook wel gaan doen; 2 á 3- 14daagse rondreizen door Ierland met een gezelschap van max. 8 personen.

Toen ik vrijdag, na een paar biertjes en felicitaties naar huis fietste, beeldde ik me de reis naar Ierland al in, heerlijk, buiten, kamperen, avontuur en een leuke groep mensen.
Één ding past daar absoluut niet bij, en dat is een reisleider die rookt, als ik die reis zou doen, of eentje soortgelijks, zou ik dat heel raar vinden…



Het zijn actieve reizen, maar verder ook ongeacht dat, ik moet ook gewoon stoppen. Vandaag is dag 4, en het gaat me lukken ook, zeker omdat ik gisteren met een hardloopschema ben begonnen en ik dat wel zo enorm lekker vond!
De intenties zijn in ieder geval goed dus, nu moet ik het nog volhouden, en eerlijk, meestal ga ik na een maand of 6 weer de spreekwoordelijke boot in.
Nu niet.
Iets met een datum, en een belofte al wat langer geleden, en, hoop ik, with a little help from my friends, en wat steun van daarboven.
Moet lukken, komt goed zou Fem zeggen, en ik voel de trap onder m’n kont van mama al…

Zo, en nu maar weer aan de studie, nog één dagje school donderdag en daarna een paar weken vrij.
En dan zal ik vanmiddag maar weer eens een rondje bossen doen, even de gedachten bij mama, even langs ‘Fems Boom’ en misschien als beloning ’n trappist bij de Hut van Mie Pils.

Houdoe,
Harm

maandag 7 februari 2011

7 februari


7 februari

Een erg bijzondere dag…

Maar eerst even wat anders,
Ik ben nu twee weken bezig met de cursus/opleiding tot reisleider en ik moet zeggen, ondanks een beetje concentratie gebrek en het wennen om weer naar school te gaan, het bevalt me uitstekend!
Een leuke groep mensen in de leeftijd van 21 tot 55 jaar, en tot nu toe iedere keer een erg leuke leraar.
Afgelopen week kreeg ik ergens een vacature onder ogen als reisleider met onder andere de bestemming Ierland.
Aangezien ik daar enige tijd gewoond heb, en het me ook makkelijker lijkt om daar een eerste ervaring op te doen heb ik maar gewoon de stoute schoenen aangetrokken en gesolliciteerd!
Vanmorgen kreeg ik een uitnodiging voor een selectiedag aanstaande vrijdag, super fijn, en ik ga er met 100 % voor natuurlijk!

Een goed begin van een zonovergoten dag dus.
Aangezien ik op de hond van mijn zus pas, heb ik ook weer een goede reden de bossen in te gaan. Gisterochtend al heerlijk weg geweest, alleen was het zo net tegen de middag te druk bij de hut van Mie Pils om daar even te pauzeren helaas, omgedraaid dus, en weer terug naar huis gelopen.
Toen ik thuis kwam zag ik op facebook een berichtje van Kim en eentje van Janneke dat ze de as van Femke verstrooit hadden, met een foto van een bosje tulpen en een hartje in een boom, ergens bij het water.
Mooi en verdrietig tegelijk…
Gisteravond kwam ik er achter waar het was, en ik kon het eigenlijk bijna niet geloven.
Vandaag de wandelschoenen aan gedaan en de bossen in, zoals ik altijd loop, vanaf het Floraplein naar de Hut, alleen vandaag een stukje verder.
Naar het Meeuwven, tussen de Hut en mijn ouderlijk huis in, op zoek naar een boom met een hartje en een bosje tulpen.

De boom staat achter het bankje waar ik zo vaak op heb gezeten, in het najaar voor het laatst met Fem.
Toen wij in Aalst kwamen wonen 35 jaar geleden, ook de plek waar mijn moeder me voor het eerst de schaatsen, botjes, onder bond…
Speurtocht om het ven op mijn 10e verjaardag…
Waar ik jaren geleden, als tiener, onze hond uitliet…
Waar ik vroeger met vriendjes stiekem sigaretjes rookte…
Deze plek is al heel mijn leven zo belangrijk voor me, en hoe bijzonder en mooi is het voor mij,  juist deze plek...

De tulpen hingen nog in de boom,  het hartje was er uit gevallen, zo te zien wel gevonden door iemand, 
want hij stond keurig tegen de boom aan.
Tranen in de zon, maar ook met een gelukkig gevoel.
Ik heb het hartje terug gehangen in de boom, 
en nu, hoop ik, op een manier dat
deze er niet snel meer uit kan vallen.

Deze plek die al zo belangrijk was in mijn leven, is vanaf vandaag nooit meer hetzelfde.

Een plek die zoveel herinneringen heeft, die zo mooi is, ongeacht regen of zon..


Een trappistje bij de Hut, een proost op Fem en mama, en het leven.




                Het Meeuwven, bankje, en vanaf gisteren; Fems Boom



woensdag 26 januari 2011

26 januari

26 januari

Na een echte topweek, met dagen waarin ik me super voelde was er gisteren weer een enorme terugval helaas. Voelde het al aankomen, twee dagen ’s nachts liggen woelen en wakker zijn.
En dan in één keer weer zoveel verdriet.
Tja, dat zal ook nog wel even zo blijven ben ik bang, ben er in ieder geval wel achter dat ik ook weer een ‘goede’ dag kan hebben, dat is dan wel weer fijn om te ervaren.
Gelukkig mag ik aanstaande zaterdag met mijn opleiding beginnen, de afleiding zal me wel goed gaan doen ga ik van uit!
En dan kan ik natuurlijk niet wachten op mijn eerste sollicitaties en al helemaal niet op mijn eerste ‘job’ in het buitenland.
Ik zie mezelf wel eventjes de hele wereld over reizen, zal in de praktijk (nog) wel niet zo werken maar toch…dromen mag natuurlijk wel!

Het is ook tijd om onderhand eens wat aan mezelf te gaan werken, sta al te lang stil nu.
Tijd om die Asics, die ik in een mooie uitverkoopaanbieding gekocht heb aan te trekken en te gaan hardlopen. Tijd om iets beter te gaan eten dan dat ik nou doe, of de laatste twee maanden heb gedaan.
En uiteraard tijd om nu echt die laatste sigarettenrook uit te blazen.
Ben weer eens begonnen in het boek van Allen Carr – Stoppen met roken, de eerste keer dat ik dat boek las, las ik hem voor 3/4e uit en stopte ik een periode van 1 ½ jaar lang, de tweede keer las ik ‘m voor de helft en stopte ik ook de helft van een jaar.
Nu dus een keertje uitlezen zoals in het begin van het boek staat!
Sterker nog, ik las de zin zo; lees dit boek nou eens een keer uit…Harm
Dat was niet helemaal de exacte zin die er stond natuurlijk, maar ik ga er mijn best voor doen.
Ik groet nog steeds iedere morgen mijn moeder en geef een kus op Fems foto, soms vergeet ik het wel eens even en doe ik dat wat later, inclusief excuses dat ik gerookt heb…

Ik wacht op de dag dat ik een nieuwe blog kan beginnen, een blog over reizen, over lastige en leuke mensen in een groep die ik begeleidt…
Over mooie stranden en hoge bergen, over hitte, kou, regen en het zingen van mijn befaamde Turkse liedjes. (ja…dat kan ik, Turkse liedjes zingen)
Dat mijn volgers op twitter met jaloezie aanschouwen dat ik incheck in plaatsen over de hele wereld, en ‘s avonds mijn net geschreven blogje kunnen lezen met een foto erbij van een ondergaande zon, ergens vanuit Spanje, of Corsica, of Toronto, of San Fransisco, of, of, of,
Laat mij maar lekker dromen dus, dat is beter dan al dat verdriet!

Hou je haaks lieve mensen!

X

Harm

en dan met zo'n soort foto erbij dus ;-) (Nerja, Spanje, januari 2008)

dinsdag 18 januari 2011

18 januari

18 januari

Zomaar een week zonder blog, en een week zonder twitter.
Ik moet zeggen, de dagen vliegen voorbij.
En ook al is er de dagelijkse portie verdriet, het ging best wel redelijk de afgelopen week.
Een heerlijk weekend gehad met een ouderwetse stapavond vrijdag, een luie zaterdag en een wandelingetje en een borrel bij de hut van Mie Pils zondag.
En te horen gekregen dat ik nu toch weer wel die opleiding reisleider mag gaan doen gelukkig. Vandaag even contacten wanneer er plek is…
Wel erg veel zin in, zowel qua afleiding dan wel het idee deze zomer al ergens in het (buiten)land aan de slag te zijn.

Het enige wat nog niet zo mee zit zijn nog steeds de nachten, maar het is wel zo dat ik ’s morgens nu niet meer om 7 of 8 uur opsta maar me nog even omdraai, en dat dat over het algemeen ook nog lukt.

Vorige week een gesprek gehad met de dominee die de dienst van mijn moeder heeft gedaan. Ik geloof dat het doel van haar was om er achter te komen hoe het écht met me gaat.
Ik denk dat ik die test wel doorstaan heb, mijn verhaal kunnen doen en volgens mij had ze er wel vertrouwen in dat ik er goed mee omga.
Ze zei in ieder geval dat ik vooral mijn verdriet niet uit de weg moet gaan, nou, dat doe ik geloof ik ook niet…

Inmiddels zijn er 5 maanden voorbij dat mama overleed, 12 weken geleden Lena, en 7 weken geleden Fem…
Ik probeer vooruit te kijken, maar kan me er toch niet aan het onttrekken dat ik ergens wel een beetje angst heb dat het nog niet helemaal klaar is.

Die angst komt ook ergens vandaan, maar daar wil ik me nu verder niet over uitlaten, misschien een andere keer.
Inmiddels valt de regen met bakken uit de lucht, en geloof ik dat ik me maar eens op wat huishoudelijke taken ga storten.

C U Later.

dinsdag 11 januari 2011

11 december

11 januari

Ik heb het er maar moeilijk mee de laatste dagen, en eigenlijk is moeilijk een understatement.
Het hoort er allemaal bij denk ik, en het grijze weer maakt het er niet makkelijker op. Ik moet zoveel aan je denken Fem, en het is moeilijk mijn zinnen te verzetten momenteel, al doe ik nog zo m’n best.
Een telefoontje van papa vorige week en een bezoekje aan hem vandaag maken het er ook allemaal niet makkelijker op. Hoe groot moet zijn verdriet wel niet zijn vraag ik me af.
Uiteraard is er dat verdriet om mijn moeder bij mij ook, maar ik was geen 24 uur per dag en 7 dagen in de week bij haar, en dat dan 50 jaar lang.
Hij houdt zich best goed, maar de kringen om zijn ogen verraadden meer.
Het blijft ook zo raar allemaal, en eigenlijk vraag ik mezelf best wel eens af of ik eigenlijk wel allemaal besef wat er in de laatste vijf maanden is gebeurt.
Met momenten denk ik…

Ben ook al een paar dagen niet meer op twitter, heb twee keer mijn timeline geopend en juist die twee keer gaat de eerste tweet die ik lees over Fem.
Dat is me gewoon even teveel allemaal, ik wil juist even die confrontatie uit de weg gaan.

Mijn geheugen is niet echt heel fantastisch, maar juist alle dingen van de laatste maanden zie ik terug tot in de details.
Zoals de laatste keer dat ik Fem zag, met Harrie, ze liep mee naar beneden en we namen afscheid bij de auto.
Ik weet nog precies hoe ze naar me keek, en nu ik dit schrijf breekt mijn hart weer in duizend stukken.
Ik kan het gewoon niet verkroppen.
Oh wat is dit oneerlijk allemaal.
Ik hou me een beetje, een klein beetje, vast aan het feit dat als ze deze kans niet had genomen er misschien wel nooit meer een kans zou zijn geweest.
En wat was er dan gebeurt met de kwaliteit van haar leven?
Zo moe, zoveel pijn, is het dat waard?
Voor haarzelf waarschijnlijk niet, voor de mensen om haar heen moeilijk te bevatten, maar misschien nog wel een kans op een eerlijker, of ander soort  afscheid?

Ik werd van de week gebeld door Aukje, de predikante die mama’s afscheidsdienst heeft gedaan en ook bevriend is met mijn ouders.
Ze had, en niet via papa, gehoord wat er na mama’s dood nog allemaal is gebeurt en heeft me uitgenodigd bij haar thuis voor een gesprek aanstaande donderdag.
Ook al had ik nooit veel met mensen die gelovig zijn, en na mama en Fems dood al helemaal niet meer, ik ga er wel heen.
Baat het niet dan zal het ook niet echt schaden neem ik aan.

Straks maar eens even een ritje naar Apeldoorn, mijn wasmachine heeft het begeven en Ida, die bij Fem in de straat woonde vroeger, heeft er eentje staan voor me.
Super fijn dat ik die zo mag hebben, en even afleiding is ook wel welkom.

Houdoe…

vrijdag 7 januari 2011

7 januari

7 januari

Ik heb even niet echt de motivatie om dingen op papier te zetten merk ik.
Verder ook niet erg trouwens.
En door een griepje, of wat het ook moge zijn geweest niet heel veel mee gemaakt, alleen maar erg veel na liggen denken.
Het enige wat echt niet verandert is het verdriet en met alles wat ik doe wel een aanleiding zoeken richting Fem.
Vanmiddag wat bestelde foto’s in lijstjes aan de muur gehangen, het begint hier al aardig op een expositie te lijken, the Opposites, foto’s van Texel, van de sneeuw, leuke hobby, dat fotograferen.

Vanavond komt mijn maatje Ruud uit Wijchen hier, en dan zullen we er eens een gezellig avondje van maken, samen met Willy.
Een lekkere steak met gebakken aardappels en een mooi wijntje, zal wel gaan lukken dus!

Meer heb ik niet te melden nu, dus een fijn weekend en be safe!

Foto Texel