4 januari

4 januari

Ik heb het er maar moeilijk mee vandaag.

Vannacht om drie uur werd ik wakker, dorst, ik loop naar beneden en gooi er alles uit op het toilet. Toch nog niet helemaal fit zo te merken.

Of zou het gewoon zo zijn dat de afgelopen tijd zich nu ook meer lichamelijk zou uiten, zoals Sanne gisteren al onder mijn blog plaatste?

Vervolgens voelde ik me wel weer wat beter.

Heb tot zes uur vanmorgen wakker gelegen, en hele gesprekken gevoerd met zowel mama als Fem.

Vooral veel vragen gesteld, hopend dat ik de antwoorden wel zou krijgen.

Wat bedoelde mijn moeder bijvoorbeeld die ene, bewuste, vrijdag?

Alles komt goed…

Op een tijdstip waarop Fem nog niet eens wist dat er iets te gebeuren stond.

Daar heb ik al een keertje over geschreven, over wat er die avond met me gebeurde, in het bijzijn van Meindert en Martijn. (13 december blog)

En als je dan zo’n seintje krijgt, wat moet je er dan mee?

Die avond hadden we voetbal gekeken in de kroeg, na de wedstrijd ging ik naar het toilet. Toen ik even later terugkwam kreeg ik een heel fijn gevoel, alsof mijn moeder me even liet weten dat ze er was.

Mijn maatjes waren met de eigenaar in gesprek en ik staarde wat naar buiten. Het kwam allemaal goed liet mama me weten, ik deelde dat later ook met hun, en ik voelde me super!

Een paar uur later zag ik het mailtje van Kim, Fems zus, en nog wat later voerde ik mijn laatste gesprek met Fem.

Dat gesprek is in een waas voorbijgegaan.

Ik weet trouwens dat tijdens dat gesprek, Kim naast haar lag, dus misschien moet ik haar toch maar eens vragen hoeveel zij er nog van weet.

Toch blijf ik dit soort voorvallen vreemd vinden…

Het is best raar trouwens, om in een pikkedonkere slaapkamer hardop tegen iemand te praten die lichamelijk niet bij je is. Kippenvel van mijn eigen stem af en toe, of wil dat wat anders zeggen?

Maar het was wel fijn, die drie wakkere uren vannacht, geen direct verdriet, maar een gevoel even niet alleen te zijn.

Terwijl dat juist het grootste probleem van me is in de nacht, dat alleen zijn.

Nu is het eind van de middag, en zijn er de laatste uren veel verdriet en tranen geweest.

Helaas, en ook niet verwacht dat die momenten er niet meer zouden zijn natuurlijk hoor.

In de woorden van een bekende Nederlandse zanger; de dagen worden weken, en de weken worden jaren... Tja, zal best Marco…

Komt goed.