15 december

15 december

Het lijkt zowaar wel een redelijke dag te worden, na sneeuw en regen ook een beetje zon in het Eindhovense nu.

Maar ik bedoel niet alleen weertechnisch natuurlijk.

Was wel even in tranen als gevolg van een mailtje, moest even wat foto’s versturen van Fem en dan kijk je natuurlijk ook zelf wel even.

Bijna drie weken nadat alles begon is er nu vooral ook vermoeidheid.

Gisteren op tijd naar bed, een filmpje gekeken, het viel allemaal niet mee.

Ik vraag me de laatste tijd echt af waarom dit me allemaal overkomt, maar een conclusie heb ik nog niet echt.

Te veel in veel te korte tijd; alle slechte dingen komen tegelijk schijnbaar.

Vanmiddag een gesprek bij het UWV, naar aanleiding van een door mijzelf verstuurd mailtje.

Ik moet en zal verder, en alleen afleiding zoeken door bezoekjes van anderen, wandelen met Harries, en de kroeg induiken werkt natuurlijk ook niet helemaal.

Ik zou zo graag even weg willen, maar dan zal ik toch eerst het juiste loterij lot moeten hebben, het zit er helaas allemaal niet in voor me.

Als alles een beetje meezit ga ik in Januari misschien wel even naar m’n maatje in Granada, Spanje.

Het mag toch onderhand wel de andere, betere kant op gaan inmiddels.

Vandaag is het pas vier maanden geleden dat mama overleed, bizar wat er daarna nog allemaal is gebeurd. 25 oktober het afschuwelijke bericht van Lena, het kind van mijn maatje Boris en zijn vrouw, en twee weken geleden Femke. Niet te bevatten allemaal…

Ik hoop op wat positief nieuws vanmiddag, kan ik wel even gebruiken.

En zo is het, ik mag een soort van opleiding gaan doen, als reisleider.

Ja, dat lijkt me wel wat, ik hoef niet zo nodig veel geld te verdienen, maar wel om de wereld te zien, mensen te ontmoeten, eigenlijk is dat het enige wat telt. En waarom zou ik dat niet doen?

Ik ben nooit zo bezig geweest met een huisje, boompje, beestje verhaal.

En nu al helemaal niet meer.

Het wordt me weer teveel nu, had echt 100 dingen om te vertellen maar ik kan het niet.

Het was een mooie avond, met veel heftige momenten. Had ook misschien nog wel uren van me af kunnen schrijven, maar het gaat even niet.

Ik lees net een stukje terug op de timeline van twitter, shit, Janneke mist je en wil dat je er weer bent...Ze gaat over je dromen, ik doe wel mee..
Ik schrijf dit in tranen, maar ooit komt het goed.

Dat moet gewoon, moet!

Allerdikste kusss, zou Fem zeggen…

Haar positieve gevoel, hoe moeilijk ook, vasthouden, en verder gaan…