23 december
Weer zo’n rotnacht, de halve tijd wakker, toch slaap ik nog even verder, en wordt wakker in een droom over jou.
Als je wakker bent vervaagt zoiets zo ontzettend snel, het enige wat ik nog weet is dat oud PSV voetballer Björn van de Doelen ook in die droom zat, met dat kerstnummer van hem.
Speciaal geschreven voor de supporters als kerst en nieuwjaarswens en inmiddels ook al een aantal keer op tv geweest.
Maar jou heb ik gezien, en je was gelukkig, dat zag ik, maar ik kreeg ook een beetje een gevoel dat je daar nog niet thuis hoort.
En zo is het ook.
Het blijft zo raar dat je er niet meer bent, ik moet vanmorgen iemand bellen en scroll door mijn telefoon. Je naam staat er nog in, net als dat ‘papa én mama’ er nog zo in staan, kan het simpelweg niet wissen of veranderen.
Djoois komt langs voor een kopje koffie, en even bij te praten.
Het is voor iedereen moeilijk, duidelijk.
Zou graag je moeder even willen bellen maar het lukt me maar niet, even vragen hoe het met haar is nu.
Er is een stilte.
Moeilijk te beschrijven, had ik met mama ook.
Je wordt op bepaalde manier geleefd door alles, maar soms is er even helemaal niets, behalve verdriet.
De aandacht ebt een beetje weg, het is ook al weer “zó lang geleden”.
Had ik ook met het verlies van mama, stond ik vier weken nadat ze was overleden ergens te janken, en dan kijken mensen je nog raar aan ook…
Maar het besef begint pas te komen, zeker nu.
Ik heb geen zin om negatief te zijn, maar af en toe moet je even gewoon zeggen dat heel deze situatie één grote shitzooi is. Simpel. Klaar.
Fuck 2010, gewoon een jaar met een vloek.
Besluit om de bossen in te gaan, moment van rust te pakken in een dik pak sneeuw. Waanzinnig mooi is het, ik vraag je hardop of je mee bent.
Ik denk aan de foto's die ik je stuurde vanaf Texel, een kus, of Fem = Lief
gemaakt van schelpen of geschreven in het zand, ik weet dat je dat lief vond.
Nu schrijf ik je naam in de sneeuw, en een hartje met de letter F.
Ik hoop dat ie aankomt mop!
Ergens in het bos is er een stukje, waarbij ik altijd het gevoel heb niet alleen te zijn, net voor de Groote Heide. Vreemd, maar het is zo.
Ik drink een paar trappistjes bij de Hut van Mie Pils, even kletsen daar, even met de hond des huizes knuffelen en loop door het pikkedonker terug.
De sneeuw maakt het makkelijk, echt donker is het niet en bang zijn ben ik sowieso niet.
Morgen is het kerstavond, het weekend kerst.
Doorgaan, gewoon doorgaan, het gaat vanzelf weer beter.
Wat me ook overkomt, je bent voor altijd in m’n hart.
Love you babe, take care. X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten