3 maart, de laatste blog.

3 maart 2011

Een laatste blog.

Ergens heb ik het gevoel gekregen deze blog af te moeten sluiten, maar nu ik de eerste woorden begin op te schrijven heb ik meteen twijfel.

Het is maar een rare week, zit continu tussen goede en slechte, soms wel heel erg slechte momenten in.

Veel verdriet, sinds vorige week ergens, en het gevoel dat ik het niet kwijt kan en er ook niks mee kan doen.

Een uitweg voor me is naar het Meeuwven lopen waar Fems as is verstrooid en daar even op het bankje te zitten, dat doe ik dan ook wel een aantal keren per week. Het is natuurlijk zo dat Fem morgen jarig is, maar dat is voor mij, behalve dat ik haar toch wel mis, geen speciale dag.

Ik heb helaas het voorrecht nooit gehad om haar verjaardag te kunnen vieren met haar, dit had de eerste keer moeten zijn eigenlijk…als…als…

Dat de carnaval er aan komt is het ook niet, waarom zijn de laatste dagen, weken, dan zo moeilijk? Het is ook niet zo dat ik de enige ben, ook mijn vader gaat even door een dal zo te merken. 

Op zich gebeuren er ook best fijne dingen om me heen; mijn twee reizen naar Ierland staan vast, en daarna nog eentje naar Noorwegen.

Gisteren het draaiboek gekregen voor de reizen naar Ierland en heb er enorm veel zin in, maar toch.

Als je net een paar weken heb gehad waarin alles even wat lekkerder liep, ik ben nog steeds gestopt met roken en ga ook nog steeds 3 x per week hardlopen, komt zo’n slechte week even niet zo gelegen.

De intentie van deze ‘laatste’ blog was eigenlijk dat ik ‘m 3 maanden geleden ben begonnen om van me af te schrijven na Fems overlijden.

Heeft me heel veel steun gegeven, dat weet ik heel goed, maar nu ben je 3 maanden verder, en dan?

Als ik nu op twitter een berichtje zit dat het even niet zo lekker gaat reageert niet eens niemand meer. Dat is ook absoluut geen verplichting van mensen en ik vat dat ook niet persoonlijk op, maar het wil wel wat zeggen mijns inziens!

Dat je verder moet gaan, met of zonder verdriet maakt niet uit, ik snap ook wel dat je niet bezig kan blijven met het verleden alleen. Dat doe ik ook niet, maar begrijp me goed, er staat geen ‘periode’ op, geen tijdsbestek, in augustus zal ik ongetwijfeld wel een keer in tranen zijn om mama, dan een jaar geleden, en eind van die maand op de 24^e denken aan de keer dat ik bij Fem was en we elkaar voor het eerst zoenden.

Er zijn ook momenten geweest in de afgelopen week, dat je zonder dat je het wilt, even een stapje terug moet doen, even teruggaat naar je eigen verdriet toen; maandag overleed Eddy’s vader en dinsdag Marc’s moeder, ook al ken ik die mensen niet persoonlijk, automatisch zie je wel weer je eigen lijdensweg, en die van mijn familie, voor je toen mijn eigen moeder overleed.

Een laatste blog die betrekking heeft op Fem, een nieuwe blog zal er ongetwijfeld komen, zeker als ik deze zomer veel ga reizen.

Maar ik geloof dat ik, na 13 weken, en alles terug gelezen hebbend, hier een punt achter ga zetten.

Iedere dag nog steeds een kus op je foto, iedere dag denk ik aan je, morgen ben je jarig (en niet zou je jarig zijn geweest!) en je zal het druk hebben overal met mensen die extra, en nog meer dan anders aan je denken.

We zullen er morgen met ééntje, of meerdere, proosten op je.

Ik hou van jou lieverd, dikke kus.