een blog on the side, de speech zoals ik die deed in de kerk, bij het afscheid van mama.
20 augustus 2010.
De kans is groot dat je een keer afscheid moet nemen van je moeder, maar dat het met zo’n sneltreinvaart zou gaan had ik nooit verwacht. Daarom mijn beleving van afgelopen weken.
…
Maandag 2 augustus eind van de middag belt mijn vader me met het nieuws dat mama opgenomen is in het ziekenhuis, het is nog niet helemaal duidelijk wat er aan de hand is.
Het kan een bloedpropje zijn, een epileptische aanval maar de schrik zit er goed in.
Aangekomen in het zkh is mama bij haar positieven, en kan in tegenstelling tot de middag, weer aardig praten, er is een scan gemaakt waar iets te zien is in haar hoofd. Maar er is dan nog geen idee wat dat is.
Dat horen we deze dinsdag, … misschien een uitzaaiing of een tumor…dat zullen meerdere scans uit moeten wijzen. Maar mijn moeder is al bijna weer de oude zo lijkt het, Ze is zoveel tegen de artsen aan het praten, positief en met een stuk humor dat ik haar zeg dat de dokters meer te doen hebben vandaag. Ik fiets naar huis en ga op een bankje aan de dommel zitten, verdrietig , maar het positieve gevoel van mama vasthoudend.
Weer op de fiets naar het mmc, onderweg een goed boek gekocht voor mam want ze is jarig vandaag…Ze ziet er goed uit, heeft goed gegeten, en er wordt gekletst over van alles en nog wat. De verpleegsters hebben vlaggetjes opgehangen in de kamer. Volgend jaar vieren we mijn verjaardag weer gewoon thuis zegt ze…
Donderdag fiets ik wat eerder, ik wil er zijn voor er andere mensen komen, mama zit aan een tafel in haar kamer een boek te lezen. Als ik op dat moment niet in het zkh zou zijn maar thuis had ik maar weinig aan dr gemerkt. Ik moet haar alleen even ondersteunen naar het toilet, dat is nog te moeilijk. De kaarten met beterschapwensen stromen binnen, daar heeft mijn moeder veel steun aan, er is er eentje bij waar ze een aantal keren uit citeert ….blijf in je vertrouwen en je eigen kracht…Dat doet ze ook… De tumor blijkt een op zichzelf staand iets, het klinkt misschien cru, maar dat is nog niet eens zo’n slecht nieuws, stel je voor dat het een uitzaaiing van iets zou zijn, dan zou mama misschien nog maar een paar jaar hebben…
Vrijdag, 6 augustus,
In de ochtend ging er ergens iets fout in de communicatie, daardoor was mijn verwachting een ‘slecht nieuws’ gesprek en ik had een ontzettend rottig gevoel…snel door weer en wind naar Veldhoven, met de nieuwe cd van Faithless op, door de beat fiets ik net wat harder dan normaal. Dit album speel ik al de hele week maar echt luisteren is er niet bij. Aangekomen in het zkh lag de waarheid totaal anders, mijn moeder had zelf gevraagd aan de dokter of deze in het bezoekuur langs zou willen komen met nieuws omdat ze het fijn vond dat wij er bij waren.
Opluchting dus, nog meer opluchting na het gesprek, mama mag naar huis, er is voor de dokters op dat moment niet veel meer om te doen. Met medicijnen en een regelmatige scan zouden we die tumor wel in bedwang kunnen houden, bij wijze van spreken- zou ze misschien wel 100 kunnen worden.
Zaterdag vind de neuroloog het toch nog te vroeg om haar naar huis te sturen, hoor ik van mijn vader door de telefoon, zelf had ik daar ook al over nagedacht…en ze is daar met alle zorg, dus misschien nog maar beter een paar dagen wachten .
Het gaat een stuk minder dat weekend, misschien ook wel logisch met al die medicijnen, maar het kleine beetje euforie van de vrijdag is wel een stuk minder geworden.
Maandag, pas één week voorbij, mama gaat snel achteruit, eten en praten is moeilijk, haar bed kan ze niet meer uit. De meeste communicatie doe ze met haar hand, knijpen gaat haar wel goed af. Het lijkt af en toe of ze slaapt, maar ze is volledig bewust van wat er gebeurt. Morgen komt er een dokter uit Tilburg vertellen hoe het verder moet. Afwachten dus, het zal wel aan de medicatie liggen denk ik…Gelukkig is Ellen vanavond teruggevlogen vanaf haar vakantie adres, fijn om als gezin compleet te zijn…
De Dramatische Dinsdag, twee uur later dan de afspraak was komt een,voor ons onbekende arts, eigenlijk niet eens heel goed op de hoogte was ons vertellen dat we de hoop op moeten geven. In een roes gaat dat gesprek voorbij, ik ga hier niet mee akkoord. En mama al helemaal niet, wat is er gebeurt met positief denken ineens. Ze bekijken het maar, ik ga mijn moeder niet kwijtraken! We zijn er kapot van. Ongeloof, het is niet te bevatten gewoon.
Woensdag komt mama thuis, gebracht met een ambulance, haar bed staat zo dat ze de tuin kan zien, de kat springt op haar bed, drukte, papa, ik, Kaatje,Ellen en Jos,de kleinkinderen, bezoek, bekende geluiden. Lachen, huilen, verzorging, hand vasthouden, praten, eten, muziek, samen zijn…
Ik weet dat mama alles meekrijgt, ben nog steeds benieuwd hoe ze dit alles heeft ervaren…
Donderdag 12 augustus, ik zou met ons Karen meerijden, maar besluit door het bos naar huis te lopen, muziek van Faithless op, in de zon op een bospad hoor ik eigenlijk pas voor de eerste keer de tekst in van een van hun nummers, en de tranen rollen over mijn wangen,
Ik citeer uit het nummer North star van het album The Dance van Faithless -North star, where are you, come guide me home, this love won’t end if I see you soon, I can’t turn night to day, I can’t explain, Oh please, North star come bring me home…
Smiddags gebeurt er iets moois als we in de tuin zitten , een vlinder komt naar ons toe vliegen, en vervolgens zit die bij ons allemaal even op been of hand, alsof ze ons even steun wil geven. Een vlinder van ’t zelfde soort heeft mijn vader een tijd terug in Frankrijk gefotografeerd toen deze bij mama op d’r hand zat. Het kan natuurlijk toeval zijn maar ik denk daar toch anders over…Ons Karen heeft deze gehakkelde aurelia getekend en dat is ook de vlinder die nu op de kaart staat…
Ik merk dat de band tussen ons als gezin hechter geworden dan die in jaren is geweest, dat is een heel erg fijn gevoel. Af en toe heb ik gedacht dat mama bij zou komen en iets zou zeggen van : was dat nou allemaal zo moeilijk voor jullie? Je lesje geleerd?
Die avond hebben we samen al een beetje afscheid van mama genomen, ze kon bijna niet meer drinken en al helemaal niet meer eten. Bij vragen kwam er af en toe een nee of een ja, of een knijpje in de hand. De medicatie veranderde en van het leven tussen hoop en vrees, voor zover er nog hoop was, nam vrees de overhand…
Vrijdag de dertiende, ik probeer nog wel, maar het positief denken wat ik van mama heb meegekregen wordt telkens minder, ik zie en voel wat ons allen te wachten staat, daar ontkom ook ik niet meer aan. Een wonder als enige houvast.
Zaterdag hebben we alles geprobeerd om het mama zo makkelijk mogelijk te maken, ze vecht nog wel, maar kan eigenlijk niets meer, koude washandjes op haar gezicht. Bijna geen reactie meer…
Zondagmiddag om 15.00 uur was het allemaal ineens voorbij, er breekt een moeilijke periode aan, maar wel een met heel veel fijne herinneringen aan mama.
Zo mam, dat was mijn verhaal.
Ik hou van je.
