6 december

6 December

Lood in mijn schoenen, en ik draag ze nog niet eens.

Vandaag de crematie, wat een hel zeg, kan gewoon niet, heb gelukkig wel redelijk kunnen slapen vannacht.

Iets meer uitgerust vandaag dus.

Vandaag ook stoppen met roken, dat moet lukken, is een belofte zoals ik die zo vaak maak.

Maar nu voor mama, Fem, en toch vooral voor mezelf, stoppen met mezelf vergiftigen.

Heb Marieke maar weer uitgenodigd voor de lunch, dan weet ik in ieder geval zeker dat ik iets eet vandaag. Er zal tijdens het samenzijn na de crematie ook wel een borrel gedronken gaan worden…

Een mooie, lange dienst, foto’s van Fem, muziekjes van Fem, mevrouw heeft alles in de hand, behalve ons verdriet…

Ik trek het redelijk, behalve bij het nummer van Twin Peaks, ook een favoriet van mij, zowel de muziek als de serie. Ik vraag me af of we het daar ooit over hebben gehad, geloof van niet.

Dan naar buiten, een laatste groet, ik kijk naar de kist, hou Betty’s hand vast en barst in tranen uit.

Wederom zoveel ongeloof, kan niet, mag niet, wil niet…

De borrel

Meer dan 100 mensen met maar één ding in hun gedachten, jij lieve Fem.

Je moeder komt binnen en geeft me een knuffel, dat helpt wel even in de kracht. We laten ballonnen op voor je, ik had er geen voor je maar op het laatste moment kreeg ik er toch een, van Francien, heel lief.

Het is een gele, ik kijk ‘m na en zou wel even dat ballonnetje willen zijn, onderweg naar jou toe.

Om je nog één keer vast te houden, je was zo moe, je leunde tegen me aan als we met Harrie naar het veldje gingen.

We hebben het een paar keer over de dood gehad samen, je was er best bang voor, dat vertelde je eigenlijk nooit tegen mensen. Nu hoef je nooit meer bang of moe te zijn. Ik weet zeker dat je nu allemaal bekenden aan het tegenkomen bent daar, ook al zal je nu nog wel vechten, tussen het Aardse en die onbekende wereld daar.

Mama was niet zo’n drinker, maar ik hoop dat jullie wel even samen een wijntje pakken en roddelen over mij.

Een knuffel van je zus, van je Janneke, even je vader vast gehouden en Simone een kus gegeven. Wat raar, om me eigenlijk te moeten voorstellen, aan je vader bijvoorbeeld. Fijne mensen, lieve mensen, je hebt het niet van een vreemde schatje!

Er is tig keer geproost, voor ik na huis ga heb ik even de tranen niet meer in bedwang, het is al zo vaak gezegd en geschreven; oneerlijk, te oneerlijk…