13 december
Een seintje.
Vier dagen voor mama overleed, zaten we met de familie in de tuin van mijn ouderlijk huis, ik, papa en mijn twee zussen.
Het was lekker weer, en besloten de lunch buiten te doen.
Mama lag binnen in de woonkamer, en kon toen eigenlijk al niet meer met ons communiceren, en we wisten op dat moment dat het een kwestie van dagen zou zijn voor ze zou gaan.
Een vlinder vliegt de tuin in en gaat op de tuintafel zitten, en vervolgens op papa’s hand, bij ons Ellen en Karen ook en daarna nog bij mij.
Niet echt een typische eigenschap van een vlinder dacht ik zo.
Heel mooi, alsof er iemand even kwam vertellen dat het goed zou komen, dat mama daar niet alleen zou zijn, in die andere wereld.
Papa herinnerde zich dat hij precies zo’n soort vlinder al eerder had gezien, op vakantie in Frankrijk zat deze toen op mama’s hand.
In tegenstelling tot mij die dag, was het hem wel gelukt een foto daarvan te maken.
Onze Karen, die erg mooi kan tekenen en schilderen en erg creatief is, heeft besloten om die vlinder na te tekenen. Na de dood van een vriendin had ze eigenlijk nooit meer een potlood of kwast aangeraakt…
Die vlinder die zij heeft getekend kwam op de rouwkaart…
Alles kan natuurlijk toeval zijn, maar ik geloof daar niet in, en hou dat ook zo. Het is niet zo dat ik een of ander spiritueel type ben hoor, of een beetje zweverig.
Maar ik heb in m’n verleden best een paar dingen meegemaakt, ook waar mijn ouders bij waren, die niet te verklaren zijn..
Gisteravond, ik kijk naar Studio Sport en Harries ligt voor me, compleet uitgeteld op zijn ‘poef’.
Uit het niets schrikt hij wakker en kijkt strak, over mijn hoofd heen, naar een foto van Fem die tussen twintig andere foto’s aan de muur hangt.
Ook toeval natuurlijk, uitgerekend die foto, vijf seconden strak aankijken.
Ik vond het in ieder geval erg apart…
Een seintje wat voor hem was bedoeld misschien, maar ik ben blij dat ik het gezien heb.
Op vrijdag 26 november, om een uur of 23.00 gebeurde er ook iets.
Ik zal daar niet teveel over uitlaten.
Martijn en Meindert waren daarbij, en ik vertelde hun ook wat ik toen voelde. Ik geloof dat er op die dag rond dat tijdstip ook ergens anders iets gebeurde, Fem kreeg groot nieuws…
En het is erg verdrietig, heel erg verdrietig, dat het allemaal niet zo heeft mogen zijn als we toen hoopten…
Nu zijn we alweer twee weken verder en is het bijna gedaan met 2010, nog drie weken wachten om het grootste klotejaar van mijn leven, en voor vele met mij, af te sluiten.
Dit allemaal gezegd hebbende, zal ik maar weer eens lekker met Harries de bossen in gaan zo.
Wordt vervolgd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten