24 december
Er is niet aan te ontkomen, kerstmis.
Na een redelijke ochtend de bossen maar weer eens ingegaan, er is een goede twintig centimeter sneeuw gevallen vannacht. Het is zo waanzinnig mooi.
Een enorme rust, amper iemand tegen gekomen.
Ik schiet de ene foto na de andere, het begint al een beetje op een vast ritueel te lijken, ook nu loop ik weer naar de Hut van Mie Pils toe.
Het is iets zwaarder dan normaal, en zeker op de Groote Heide sta ik soms tot boven mijn enkels in de sneeuw.
Iets zwaarder in de zin van lopen dus.
In het bos heb ik papa aan de telefoon, het gesprek gaat natuurlijk over de sneeuw, maar aan zijn stem te horen heeft hij het zwaar op het moment.
Uiteraard heel logisch.
Met mij gaat het wel redelijk, en zeker nadat ik Fems moeder aan de telefoon heb gehad. Ook zij leest mijn blog, dat vergeet ik wel eens even, en nadat ik daar gisteren in had gezet dat ik haar wilde bellen en dat niet zo goed kon, belde ze mij maar.
Ook prima.
Herkenbare dingen.
Zoals ik in mijn ouderlijk huis ieder moment verwacht dat mama met de boodschappen door de poort kan komen, zo heeft zij dat met bijvoorbeeld ‘laat ik Fem eens even bellen’.
Wel erg fijn om haar weer even te spreken!
Volgende keer bel ik je, Hélène.
Wanneer ik naar huis loop, ben ik een beetje op, zowel lichamelijk als geestelijk.
De afspraken die ik voor de avond had, naar de stad toe gaan en de DJ’s uit het glazen huis zien komen, zeg ik daarom af.
Had ik beter niet kunnen doen.
Een van de zwaarste avonden tot nu toe, ik zit echt helemaal stuk.
Afleiding zoeken lukt maar niet, ik ben blij dat Veronica vanavond allemaal Top Gear programma’s uitzend, want ieder ander programma is me al snel te heftig.
Morgen uitgenodigd voor een lekker etentje met fijne mensen, maar eerst even naar papa. Zoals ik me nu voel, weet ik nog niet wat ik doe.
Ten eerste voel ik me niet goed, zachtjes uitgedrukt, en ten tweede heb ik geen zin om mensen op te zadelen met mijn verdriet.
Nu doe ik dat met de blog natuurlijk ook wel, maar dit is vooral voor mezelf!
Moet even aan mijn maatje denken, die zo ver weg zit, die hadden hun eerste kerst met hun dochter Lena moeten hebben.
Zou willen dat ze niet zo ver weg zaten, hadden we samen kunnen janken.
Sterkte Boris en Lieve…
Ik mis je mama.
Ik mis je Fem.
Nog één week, en dan heet alles vorig jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten