7 december
Heb gisteravond je moeder een sms gestuurd;
‘Gewoon een hele dikke kus, voor jullie, voor Fem…X’
Vanmorgen een dank je wel, en nog een telefoontje van haar, of ik het weekend Harrie kan hebben, JA, TUURLIJK!
Dat is heel fijn, zullen wel weer veel tranen komen, maar lekker de bossen in gaan is goed voor ons allebei…
Ik zou gisteren stoppen met roken, zo stom geweest om toch nog een pakje te halen gisteren, bang om de hele nacht wakker te liggen. Dus nu heb ik er toch weer eentje opgestoken, baal ik van, maar het geeft me even een beetje voldoening, ook al smaakt ie voor geen meter…
Vannacht zo ontzettend vaak wakker geweest, en iedere keer als ik wakker werd dacht ik dat ik weer een uurtje of vier had geslapen. Rare dromen gehad, geen rust in mijn lichaam.
En nu weer een dag zonder jou, ik moet wat aan het huishouden doen, misschien dat ik maar eens in het boek ga beginnen wat ik heb gekregen; Het Tibetaanse boek van leven en sterven, door Sogyal Rinpoche.
Ik kijk naar je foto, telkens weer kippenvel en af en toe een traan.
Het lukt me niet vandaag, nog wel een wasje gedraaid maar daar is het bij gebleven, weer die uitweg op twitter gezocht, ook dat werkt niet.
Één bladzijde gelezen in het net genoemde boek, met een sigaretje erbij.
Ik denk alleen maar aan jou.
Vraag me af waar je bent, of je me in de gaten houdt.
Ik heb maar weinig tranen vandaag, alleen maar leegte, zoals ik dat ook had in het begin toen mama er niet meer was.
Je twitter account is vandaag gedelete, verwijderd, ik kan onze berichtjes niet meer vinden. Dat had nog even kunnen wachten wat mij betreft, gelukkig staan ze nog in mijn telefoon, althans die van jou naar mij toe.
Heb er screenshots van gemaakt op mijn telefoon, het zijn er bijna 130, en in ieder screenshot een stuk of 3 berichtjes.
Bijna 400 dus…
Heb er een paar van gelezen, moest wel, zo lief…
Zit maar te staren, buiten gaat het leven gewoon door.
Was het maar vast weekend, lekker met Nous, Janneke en de beestenbende naar het bos. Janneke verschijnt af en toe op twitter, en iedere keer als ik haar dan weer even niet zie, moet ik aan haar denken. Hoop dat ze dan afleiding heeft, maar meer waarschijnlijk is het verdriet dat weer binnen komt bij haar.
Ik val in herhaling; oneerlijk, waarom jij?
Je was er nog helemaal niet klaar mee, met het leven, en wij allemaal ook nog lang niet met jou!
Een reactie van een soort van lotgenoot. Het is een openbaar blog, dus ik zal niet te veel zeggen hier. Heel veel van wat je zegt, roept weer emoties op en tegelijkertijd denk ik dat ik heel veel geluk heb gehad om 2 jaar met mijn lief door te brengen. Kan alleen maar bevestigen dat het leven inderdaad niet eerlijk is....
BeantwoordenVerwijderenGeen sterkte van mij, die heb je niet nodig. Ik wens je mensen in je omgeving waarbij je gewoon mag zijn hoe je je voelt, die niet zullen oordelen: ook niet over een half jaar of een jaar of wanneer dan ook. Dat je ruimte hebt om te kunnen rouwen, want de tijd die je met iemand doorbrengt, zegt niets over de intensiteit. Ga hierbij je eigen weg, niemand heeft de wijsheid in pacht (ook een ongewilde ervaringsdeskundige niet).
En mocht je het alleen niet lukken (wat absoluut niet gek is), dan ben je welkom (niet van harte, maar wel met een warm ontvangst) bij http://www.jppv.nl (Jong Je Partner Verloren) en je mag contact opnemen met mij....