5 december
Ik heb een keer redelijk geslapen, weliswaar op de bank, maar goed…
Zoals iedere dag van de afgelopen week weer ergens rond de klok van 5 uur wakker, maar in tegenstelling tot de afgelopen dagen heb ik mijn emoties redelijk in bedwang, na een half uurtje ben ik zelfs weer even in slaap gevallen.
Er is een heel erg mooi initiatief ontstaan door iemand op twitter, hij, die Femke niet kent heeft er met anderen voor gezorgd dat mensen waar ze mee twitterde een laatste groet aan @femkus konden doen in de vorm van een DM.
Een Direct Message, een soort van ‘twitter sms’.
Ieder berichtje, iedere persoonlijke laatste groet, is uitgeprint en aan twee enorme bossen gerbera’s gehangen. Sommige mensen hebben daar financieel bij bijgedragen en het resterende bedrag is overgemaakt naar de NCFS, de Nederlandse Cystic Fibrosis stichting.
Ook heeft hij een website gemaakt met een foto van de bloemen en de mogelijkheid alsnog iets bij te kunnen dragen aan die stichting.
Hoe mooi zijn dit soort dingen?
Daar heb ik bijna geen woorden voor…
Zo bijzonder ben je, lieve Fem!
Het is een vieze natte dag, de sneeuw heeft plaats gemaakt voor regen, het ziet er maar triest uit buiten. Straks moet ik naar haar toe, naar het uitvaartcentrum om iets op haar kist te schrijven.
Om haar familie te zien en te steunen, ik ben erg benieuwd hoe ik me houd.
Ik zie dat moment al een paar dagen voor me, in en in triest, nu weet ik het niet, voel me best sterk. Sinds gistermiddag krijg ik ergens een beetje kracht en steun vandaan.
Zo voelt het tenminste.
Mijn blik dwaalt continu af naar je foto, ik mis je lieverd!
Het is 11.15 uur, Ik twijfel wat ik aan moet trekken, zo naar jouw toe.
Doe maar wat je altijd zei; gewoon, een spijkerbroek en een T-shirt, zwart, dat staat je het beste. Dat is goed, ik ben zenuwachtig op wat komen gaat en probeer me maar sterk te houden.
Net waren er de tranen weer, onder de douche…nu overheerst een beetje een leeg gevoel.
Het is bijna 21.00 uur, dit gaat geen fijn stukje worden.
Voel me ziek, kotsmisselijk.
Vanmiddag ging wel goed, go with the flow, kijk maar wat er gebeurt dacht ik.
Het was mooi, apart, lief, maar ik kan niet zeggen dat ik geloofde dat jij het was die daar lag, in een dichte witte kist, waar iedereen iets op schreef.
Ik schreef ook, geen idee meer wat, iets dat ik op een dag weer bij je zou zijn en een kus, dat ik om je geef, naast de pootjes van Harries.
Ik heb weer eens een stukje twijfel; was dat stukje wel voor mij, dat lege stukje naast Harrie…
Het zal wel, als ik me nu ook nog daar druk om moet gaan maken.
Je moeder heeft iets voor me, een kaartje wat je nog hebt geschreven, heb het net gelezen; het geeft me geen voldoening, niet op dit moment althans.
Heel de middag brandde dat kaartje in mijn zak, durfde het niet te lezen, nu heb ik dat al tien keer gedaan. Jou kennende heb je gedacht dat ik dat kaartje nooit zou krijgen, je ging van het beste uit, zoals altijd.
Een laatste tastbaar iets van je, dat koester ik.
Vanmiddag zijn we even de kroeg ingegaan, dat was mooi, eerlijk en oprecht, emotioneel op een goede manier. Ik hoor weer dingen die je verteld hebt toen je in Den Haag was…Iedere keer het ‘komt goed’ van jou, je wilde met me praten, zucht, ik weet het lieverd. Kan het niet verkroppen dat het niet meer terug te draaien is.
Papa belt me net en ik stort in, terwijl ik er ook juist voor hem moet zijn.
Ik ben eerlijk tegen hem, heb er allemaal geen zin meer in op dit moment. Het zal wel moeten. Hij snapt het wel, en we moeten er voor elkaar zijn de komende tijd.
Die belofte maak ik, en die kom ik ook na.
Ik doe geen rare dingen, ik zie ergens ook wel dat ik gewoon verder moet, dat het leven weer leuke momenten gaat hebben, bovendien heb ik zo veel mensen om me heen die van me houden, en die stel ik niet teleur.
Op dit moment is het gewoon even klote, morgen is de crematie en moet ik weer sterk zijn, dus ik vind dat ik dan nu wel even recht heb op wat zwakte.
Maar ik sla me er wel doorheen…
#Belofte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten