29 december
Twee duizend en tien.
Oud op nieuw 2009, iemand wenst me het allerbeste voor 2010, het zou wel eens mijn jaar kunnen gaan worden.
Dat klopte, 2010 is mijn jaar geworden, zal ik mijn leven niet meer vergeten.
Had het alleen iets anders verwacht.
Ik zit al heel de dag na te denken over afgelopen jaar, vandaag is het één maand geleden dat Fem overleed. Het ‘What’s another year’ van Johnny Logan, wat in de week voor Fem stierf in mijn hoofd zat, is er vandaag weer.
Het jaar begon geloof ik nog wel redelijk, ik kan natuurlijk enorm zeiken (en dat deed ik toen ook) over het feit dat mijn vakantie naar Sardinië niet door ging vanwege die vulkaan in IJsland. Dat we toen iets anders gingen doen, waar mijn maatje Boris niet bij was omdat hij vastzat op Curaçao.
Dat we toen naar Zuid-Frankrijk gingen waar al onze spullen werden gestolen.
Twee maanden later, en nooit verwacht dat me zoiets kon gebeuren, kreeg ik een burnout. Achteraf was dat eigenlijk wel iets goeds, in de zin van dat ik mijn ouders toen erg vaak zag. Sterker nog, mijn moeder zei op een gegeven moment dat dit de 5e keer was in een week tijd, dat ze me zag.
Twee augustus ging de telefoon.
Papa.
Mama had een soort van aanval gekregen, leek een beetje op een hersenbloeding. De volgende dag bleek het een hersentumor te zijn.
Na een aantal dagen in het ziekenhuis leek alles onder controle, sterker, mama mocht naar huis.
Bij wijze van spreken zou ze met medicijnen nog wel 100 kunnen worden.
Acht dagen later overleed ze, mijn zo vitale, vrolijke en lieve mama.
Een paar dagen eerder overleed de zus van mijn maatje Ed, 40 jaar, ook aan een hersentumor, na een gevecht van twee maanden.
Ze liggen naast elkaar op de begraafplaats in Waalre…
Na een paar weken komt pas echt het besef, en ga je dat verwerken.
Dan komt 25 oktober er weer een klap bij, mijn maatje Boris en zijn vrouw Lieve, verliezen na een zwangerschap van 8 maanden hun kindje Lena.
Een horrorverhaal op het hun geliefde Curaçao waar ze naar toe zijn geëmigreerd. Ondertussen hebben vrienden van me, die al zo lang proberen zwanger te worden, ook nog eens een miskraam gehad.
Het is droefenis alom.
En dan ook nog het lieve meisje, waar ik verliefd op werd in augustus.
Op 29 november overleed Fem, en er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan haar denk.
Wat heeft 2010 me dan eigenlijk gebracht?
Nieuwe, en erg fijne mensen leren kennen.
Een band met mijn vader die eerst toch echt wel anders was.
Tijd om binnen- en buitenshuis het een en ander te klussen.
Hopelijk de opleiding tot reisleider, en hopelijk als gevolg daarvan een hoop reizen in het volgende jaar.
Het valt toch een beetje in het niet allemaal…
Nog een kleine 55 uur, dan is het 2011.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten