4 december
Ik zit er doorheen vandaag, heb ook eigenlijk geen inspiratie om te gaan schrijven maar ga het wel proberen, misschien dat het even werkt.
Mezelf net onder de douche gesleept, een bad vol tranen werd het, het lijkt wel of het telkens moeilijker wordt. Dat zal ook wel, iedere dag een stukje meer besef dat jij er niet meer bent.
Afleiding zoeken op het internet, onbewust kom ik steeds weer op je facebook en lees ik al die berichtjes daar. Ben mezelf aan het martelen maar weet niet hoe ik het anders moet doen.
Het is zelfs zo dat wanneer ik buienradar aanklik mijn oog valt op de advertentie van een verzekeraar, jouw naam staat daar in…
Je bent nog overal…
Gisteravond was deel 1 van je afscheid, ik kon het niet aan om te gaan, in plaats daarvan met vrienden een biertje gedronken in de stad met een lach en een traan. Overal waar ik nu kom zijn we samen geweest, en ik zie je naast me op een kruk zitten.
Ik heb de foto van ons samen ook boven mijn computer gehangen, je kijkt me aan en je lach is betoverend. Hoorde gisteren van de maker, Eddy, dat je ‘m zelf niet zo mooi vond. Nou schatje, dat is ie wel hoor, en ik ben er ontzettend blij mee!
Toen ik naar huis liep kreeg ik een sms van je moeder, een beetje een verkapt bericht om me te laten weten dat ik morgen MOET komen.
Lief…
Heb moeite om te schrijven merk ik, het verdriet hangt als een steen om mijn nek vandaag. Wat moet je nog meer doen ter afleiding?
Gisterochtend was Marieke hier om me te steunen, ze heeft nu ook een twitteraccount, dat had ze je beloofd, dan konden jullie ook gaan twitteren.
Verdriet samen en ook gelachen, we hadden het over de zin van het leven, en dat je soms de mooie momenten niet meer ziet.
Op de een of andere manier zijn we foto’s gaan kijken van vroeger en toen besefte ik dat het leven ook z’n mooie kanten heeft, maar nu kan ik daar nog even niet aan denken…
Je brengt de mensen wel dichter bij elkaar lieve Fem, ik heb gisternacht 2 en half uur met Betty aan de telefoon gezeten, iedereen denkt aan je lieverd…
Ondertussen is er weer een sneeuwstorm losgebarsten, en denk ik aan dat stuk op hyves, ieder sneeuwvlokje is een lach van jou…
Hoe vreemd verloopt zo’n dag, ik ga even sigaretten halen en op dat moment, als ik thuiskom verdwijnt m’n ellendige gevoel. Voelde me in één keer een heel stuk beter, heel erg raar hoe zoiets kan.
Ben lekker bij Martijn en Solange gaan eten en voetbal gaan kijken, weinig concentratie maar wel even weg uit huis. Er valt veel sneeuw wederom.
Bij het naar huis gaan heb ik samen met Solange een sneeuwpop gemaakt voor Femke, een foto op twitter, een lach bij mensen. Ook even bij mij vanavond…
Ik hoop dat ik dit gevoel even kan vasthouden, morgen moet ik sterk zijn bij het afscheid nemen van Fem’s kist, hoe stom klinkt dat eigenlijk.
En bovendien is afscheid nemen iets wat ik niet wil, ik zeg gewoon dat we elkaar wel weer tegenkomen. Ooit, in die andere wereld zie ik haar weer, dat heb ik mama tenslotte ook beloofd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten