1 december 2010
Het is een ijskoude dag vandaag, mensen klagen overal over, dat is natuurlijk ook wel logisch en om heel eerlijk te zijn ben ik net naar papa gefietst en daarna naar mama’s graf gegaan en echt heel behaaglijk is het buiten niet.
Maar ik zie het op dit moment niet zo, hou toch op met dat gezeik over kou, over een aankomend griepje, over dat je de afwas nog moet doen, for fuck sake zeg…
Het is de tweede dag dat Fem er niet meer is, althans niet meer lichamelijk, ik voel dat ze op en neer reist tussen vrienden en familie. Soms weet ik het even niet meer, van wie ik af en toe die steun krijg, misschien is het mama wel, of Fem, ik hoop eigenlijk dat ze er allebei zijn.
De dagen gaan wel als het licht is, de nachten zijn een ware martelgang aan het worden.
Kan het gewoon niet accepteren, heb zoveel spijt van afgelopen weken, waarom rustig aandoen, waarom kon m’n hart me niet wat duidelijker maken wat ik voor je voel?
Dan was ik nog vaak naar het ziekenhuis in Den Haag gegaan, had ik je knuffel en je lieve trustuhkusss nog van je gehad.
Iedereen stuurde je een kaartje en ik liep dagelijks langs het kaartenwinkeltje in de straat, telkens stond ik op het punt je een lieve kaart te sturen. Maar ik deed het niet…
Ik kreeg een berichtje van een van haar vriendinnetjes; die had haar nog gesproken en Fem had vertelt dat ze me miste, en dat ze het zo fijn vond een berichtje van me te krijgen…
Ze had gezegd dat ze deze week met me zou gaan praten, om te kijken of we het niet nog een kans moesten geven…
Waarom weet ik dit nu pas, waarom deed ik dat niet, of waarom besefte ik toen niet wat ik nog voor je voel?
Nu is het te laat, ook al wil ik er niet aan toe geven, je bent er niet meer. Je komt niet meer met je autootje en Harries koffie drinken voor je naar de fysio gaat.
En ik kan niet meer naar je toe komen om lekker bij je te eten, halverwege twitterde ik dan een berichtje naar Jan en Lowie, dat ik zo voorbij fietste. Die zag jij ook voorbij komen en dan wist je dat ik er binnen 5 minuten was…Even met Harries naar het veldje, als ik niet bij je was moest je me altijd even melden wanneer je wegging en weer thuis kwam.
Ondertussen liefie, als het wat langer duurde omdat er iemand op het veldje was, zat ik thuis maar naar de klok te kijken, schijtluis die ik ben…
Ik kijk wat terug naar je berichtjes, dat moet ik natuurlijk ook niet doen, maar daaruit blijkt wel dat je heel veel van me houdt.
Soms kon ik dat niet voelen als ik bij je was, en dat had ik zo enorm nodig, je hebt me ook een keer verteld dat je het moeilijk vond om dingen aan me te vragen, zoals over mijn mama.
Ik had wat beter op moeten letten, je liet wel degelijk dingen merken, maar het was op jouw manier besef ik nu.
We hadden ieder ook zo onze eigenaardigheden, dat is ook zo! Hadden, gewoon hebben is dat, schrijven in de voltooid verleden tijd, dat is nog echt geen optie.
Af en toe voel ik me ook een beetje schuldig, ten opzichte van je familie en vrienden die je al veel langer kennen dan ik doe…Ik kom pas net kijken, en zij hebben ook zo immens veel verdriet…Maar zij weten niet alles waar wij over hebben gepraat en wat we hebben gedeeld met elkaar, en het lijkt wel of de afgelopen maanden jaren duurden…
Papa heeft vandaag de foto van ons samen, die Eddy gemaakt heeft in de Wildeman in september, voor me afgedrukt. Wat ben ik verschrikkelijk blij met die foto, de enige van ons samen zover ik weet. Ik ben een lijstje gaan halen en nu hang je bij me aan de muur, tussen de rest van de foto’s, maar die van jou en die van mama springen er wel uit.
Wat een leuke avond was dat, veel te laat geworden, waardoor je een week heb moeten bijkomen, dat is het niet waard zei je. Maar geen leuke dingen doen is ook geen optie natuurlijk.
Ik zie zoveel dingen voor me heel de tijd, alleen maar mooie herinneringen, andere heb ik ook niet. Je Harries die we eindelijk het ven in hebben gekregen, wat een lol hadden we, wat een enorm watje zoals hij met z’n tenen in het water voelde…
Je Harrie handdoek ligt nog in de auto, en z’n deken bij me op de poef, heb zoveel foto’s van ‘m gemaakt, maar jij wilde er telkens niet bij. Had ik je maar wat meer gepusht daarin, dan had ik nog wat meer tastbaars van je…
Nou lief, ik heb weer een stukje van me af kunnen schrijven…Vanavond moet ik er even uit van vrienden, PSV kijken dus maar, even de zinnen verzetten als dat lukt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten