Donderdag 2 december 2010
Gisteravond voetbal gekeken om de zinnen te verzetten, dat ging redelijk. Maar dan kom je toch weer thuis, en dan is de afleiding er niet.
Ik blijf maar naar Fem’s foto kijken, oh , wat is ze mooi…
Gisteren sprak ik haar moeder nog, zo fijn dat die me af en toe belt, daar haal ik zoveel kracht uit en doet me erg veel, dat ze in deze klotetijd het nog aankan om mij, die ze maar een paar keer gezien heeft te bellen is erg knap.
Ik heb haar gisteren iets verteld waar ik de laatste dagen veel aan moet denken;
De dag voor Fem naar Den Haag ging was ik bij haar, ze had een kadootje voor me gekocht, op zich niet zo vreemd natuurlijk, maar het waren 6 van die grote stompkaarsen…
Alleen toen ze thuis kwam, kwam ze erachter dat het geurkaarsen zijn, kokos geur ook nog, waar zij, en ik ook trouwens, niet echt van houden.
En ze had het bonnetje al weggegooid, als ze erg stinken zet je ze maar op de badkamer zei ze, kom ik wel lekker een keer in bad liggen als ik terug ben.
Lief en leuk om een kadootje te krijgen maar zeg nou eerlijk, een meid van 35 die mij, een vent van 39, kaarsen kado doet, dat is toch best wel heel apart vind ik. Een wijntje, een geurtje of iets dergelijks, maar kaarsen…
Nu, weken later, afgelopen weekend, hebben er over heel de wereld mensen kaarsjes voor haar aangestoken in de tijd dat ze zo moest vechten. Die kaarsjes waren een enorm item, op twitter veranderden mensen hun ava (profielfoto) in een kaarsje, er was een site waar mensen virtueel een kaarsje voor haar konden branden, het kaarsje leefde.
Mijn huis rook de afgelopen dagen naar kokos, ik heb er zelf niets van gemerkt, maar mensen die op bezoek kwamen wel geloof ik.
Een van mijn beste maatjes was een aantal jaren geleden met zijn familie op vakantie in Spanje, op een dag had zijn vader met al zijn zoons een heel erg persoonlijk gesprek. Dat soort dingen deed hij eigenlijk nooit, Ruud was meer het type binnenvetter zeg maar. Hij voelde die dag dat het goed was met iedereen, en onbewust heeft hij afscheid genomen. De volgende dag overleed hij, op een pad aan de kust van Rosas aan een hartaanval.
Misschien is het allemaal toeval, dat zou kunnen, maar ik ben van mening dat er toch een ‘onderbewust zijn’ is van dingen die komen gaan.
De kaarsjes van Fem zijn nog niet opgebrand, en aangezien het een van de weinig tastbare dingen zijn die ik van haar heb, gaan ze af en toe nog wel aan, maar wel als ik het nodig heb, of als het voor een ander nodig is…
Ondertussen heb ik eindelijk voor elkaar wat ik in de rouwadvertentie gezet wil hebben, eigenlijk iets van haar naar mij toe. Heel erg raar om zoiets te doen…
Even door de sneeuw die het land vandaag teistert naar de drogist voor een pakje sigaretten, ik rook niet veel, maar deze dagen wel. Eigenlijk rookte ik nooit waar Fem bij was, hooguit tijdens een avondje stappen met haar één of twee sigaretten.
Belachelijk om mezelf dit aan te doen, dit vervuilen van mijn longen terwijl jij voor je longen hebt moeten vechten. Ik ga ook echt wel stoppen, dat is een belofte die ik mezelf en jou maak, het is wachten op een moment nu waarop ik dat kan. Nu is ook een peuk af en toe een welkome afleiding.
De sneeuw brengt een beetje rust, een mooie witte deken in het land, ik hoop dat ik het kan opbrengen vanmiddag de bossen in te gaan.
Ook wel met een erg dubbel gevoel, vorige week hadden we afgesproken om met jou en je hond Harrie het bos in te gaan en sneeuwfoto’s te gaan maken. Er wilden nog meer mensen mee, en nog meer honden, en dan een warme choco bij de Hut van Mie Pils drinken met z’n allen.
Ik zag gisteren een heel mooi stukje op je Hyves;
Fem, De sneeuw vandaag is voor jou! Elk vlokje was net zo mooi als jou lach altijd en de rust van een witte aarde laat zien dat jij je rust hebt gevonden. Je hoeft niet meer te vechten..
van Linda Hoeijmakers
Prachtig en o zo waar!
Ik vraag me nu sowieso af hoe we daar hadden moeten komen nu, het is geen doen om de weg op te gaan…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten