12 december
Eigenlijk best raar allemaal; het verlies van Femke overheerst momenteel, terwijl ik net begonnen was met de verwerking van de dood van mama.
Ik voel het alleen wel zo dat mama dat allemaal prima vindt.
Maar het blijft een beetje gek.
Misschien is het ook wel zo dat ik nog zo graag aan Fem kenbaar had willen maken wat ik voor haar voel, en dat mama wel weet dat ik van haar hou…
Ik denk veel aan allebei.
Harrie ligt weer tevreden op z’n poef (wat eigenlijk een zitzak is overigens, klinkt gewoon leuker). We zijn alweer een uurtje weg geweest.
Zo meteen gaan we door de bossen naar papa lopen in Aalst, moet even langs de hut om m’n tas op te halen. Gisteren helemaal vergeten, met mijn nieuwe camera er in…stom, gewoon laten liggen.
Gelukkig heeft Gerda, de eigenaresse, die veilig gesteld voor me.
Als ik onder de douche uitkom zie ik eigenlijk pas wat een enorme zooi het hier is, overal ligt zand en modder.
Dat kan ik papa natuurlijk ook niet echt aandoen, heb ‘m toch maar even gebeld dat ik van de week wel een keer naar hem toe kom.
Een bezoek van een half uurtje had hem een halve dag poetsen gekost anders.
Het zou weer gaan sneeuwen komende week, dus dan loop ik wel even zonder Harries naar hem toe.
Zo, drie uur en drie kwartier later weer thuis, wel met een kwartiertje pauze, maar toch. Harries is lekker afgemat.
Het was heerlijk, ook voor mij, maar het blijft wel een beetje dubbel.
Op de hei, in het zonnetje voelde ik me in ieder geval niet alleen, ik vroeg om een seintje maar zag het niet.
Het nadeel van zo’n stuk lopen is natuurlijk ook wel de tijd om na te denken, waarvan de consequentie is dat er af en toe ook wel een traantje gelaten wordt…
Maar al met al is het toch het fijne gevoel wat overheerst gelukkig, dit mannenweekend.
Ik geloof dat ik het maar hierbij ga laten voor vandaag, en zelf ook eens even met de benen omhoog ga liggen…
H & H
Geen opmerkingen:
Een reactie posten