11 december
Vandaag is het zover, mannenweekend met Harries!
Om 09.00 uur is ie eindelijk weer even bij mij, voelt zich ook weer meteen thuis, ruikt even aan de kokoskaarsen die ik van Fem heb gekregen en gaat zelf op de poef liggen als Fems moeder weer weg is.
Het was duidelijk voor hem dat H. een weekendje komt logeren zei ze, hij stond al voor het tuinhekje te piepen.
Ik ben alleen bang dat hij op dat moment wel even hoopte dat ‘het vrouwtje’ er ook zou zijn…
Vanmiddag met ‘m naar het bos, met Nous en Janneke en hun beestenbende, maar ik ben zelf ook al even weggeweest nu.
Op het eerste bospaadje vlakbij het Floraplein kom ik een man tegen met een rolstoel, zo een met een fietswiel voorop…het ding was afgebroken, gebeurde hem nooit zei hij.
Joh, dat meen je…en nu?
Ik heb hem maar even zo goed en zo kwaad als het kon naar huis gebracht, onderdeel op m’n nek, en hij ploeterend het bos uit.
Gelukkig woonde hij erg dichtbij, want echt soepel ging het allemaal niet, met een kapotte rolstoel en twee honden.
Ach ja, ik had hem daar ook niet kunnen laten staan natuurlijk.
Kleine moeite, groot plezier…
Een fijn weekend zeiden we, en we zien elkaar vast nog wel een keer.
Ik realiseer me dat ik, ondanks de ellende die ik voel, ik ergens toch wel het geluk heb dat ik gewoon gezond ben, en zo het bos in kan gaan wanneer ik dat wil.
Nu ligt Harries lekker te slapen op ‘zijn’ poef, hij weet nog niet dat hem nog een hele drukke middag te wachten staat. Af en toe kijkt ie even om hem heen, een beetje zoekend, ik ook…
Een drukke middag, veel geblaf, gepiep en rennen, althans, de honden dan.
Lekker een rondje gelopen met de dames en vier honden, en even bijkomen in de Hut met een trappistje (sommige dingen moet je in ere houden).
Vooral de dames kletsen er op los, herinneringen, en vooral veel Femke.
Ik zit met mijn gedachtes ergens een maand of twee geleden, een van de laatste dagen met een fijn najaarszonnetje. Jij, ik en Meindert bij de hut, en daarna hebben we bij mij thuis nog even in de tuin gezeten tot het zonnetje echt weg was…
Wel een erg zware avond, doordat Harries hier is, is het toch ook wel weer confronterend. En is er weer dat besef dat ze ‘m echt niet komt ophalen, dat ze er echt niet meer is. Dat besef wil ik helemaal niet hebben.
Vanmorgen vroeg hield Harrie het niet meer, hij moest en zou even bij me in bed komen liggen, dat mocht van Fem ook altijd.
Een uitzondering dan maar, vind het ook wel even fijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten