26 januari

26 januari

Na een echte topweek, met dagen waarin ik me super voelde was er gisteren weer een enorme terugval helaas. Voelde het al aankomen, twee dagen ’s nachts liggen woelen en wakker zijn.

En dan in één keer weer zoveel verdriet.

Tja, dat zal ook nog wel even zo blijven ben ik bang, ben er in ieder geval wel achter dat ik ook weer een ‘goede’ dag kan hebben, dat is dan wel weer fijn om te ervaren.

Gelukkig mag ik aanstaande zaterdag met mijn opleiding beginnen, de afleiding zal me wel goed gaan doen ga ik van uit!

En dan kan ik natuurlijk niet wachten op mijn eerste sollicitaties en al helemaal niet op mijn eerste ‘job’ in het buitenland.

Ik zie mezelf wel eventjes de hele wereld over reizen, zal in de praktijk (nog) wel niet zo werken maar toch…dromen mag natuurlijk wel!

Het is ook tijd om onderhand eens wat aan mezelf te gaan werken, sta al te lang stil nu.

Tijd om die Asics, die ik in een mooie uitverkoopaanbieding gekocht heb aan te trekken en te gaan hardlopen. Tijd om iets beter te gaan eten dan dat ik nou doe, of de laatste twee maanden heb gedaan.

En uiteraard tijd om nu echt die laatste sigarettenrook uit te blazen.

Ben weer eens begonnen in het boek van Allen Carr – Stoppen met roken, de eerste keer dat ik dat boek las, las ik hem voor 3/4^e uit en stopte ik een periode van 1 ½ jaar lang, de tweede keer las ik ‘m voor de helft en stopte ik ook de helft van een jaar.

Nu dus een keertje uitlezen zoals in het begin van het boek staat!

Sterker nog, ik las de zin zo; lees dit boek nou eens een keer uit…Harm

Dat was niet helemaal de exacte zin die er stond natuurlijk, maar ik ga er mijn best voor doen.

Ik groet nog steeds iedere morgen mijn moeder en geef een kus op Fems foto, soms vergeet ik het wel eens even en doe ik dat wat later, inclusief excuses dat ik gerookt heb…

Ik wacht op de dag dat ik een nieuwe blog kan beginnen, een blog over reizen, over lastige en leuke mensen in een groep die ik begeleidt…

Over mooie stranden en hoge bergen, over hitte, kou, regen en het zingen van mijn befaamde Turkse liedjes. (ja…dat kan ik, Turkse liedjes zingen)

Dat mijn volgers op twitter met jaloezie aanschouwen dat ik incheck in plaatsen over de hele wereld, en ‘s avonds mijn net geschreven blogje kunnen lezen met een foto erbij van een ondergaande zon, ergens vanuit Spanje, of Corsica, of Toronto, of San Fransisco, of, of, of,

Laat mij maar lekker dromen dus, dat is beter dan al dat verdriet!

Hou je haaks lieve mensen!

X

Harm

en dan met zo'n soort foto erbij dus ;-) (Nerja, Spanje, januari 2008)

18 januari

18 januari

Zomaar een week zonder blog, en een week zonder twitter.

Ik moet zeggen, de dagen vliegen voorbij.

En ook al is er de dagelijkse portie verdriet, het ging best wel redelijk de afgelopen week.

Een heerlijk weekend gehad met een ouderwetse stapavond vrijdag, een luie zaterdag en een wandelingetje en een borrel bij de hut van Mie Pils zondag.

En te horen gekregen dat ik nu toch weer wel die opleiding reisleider mag gaan doen gelukkig. Vandaag even contacten wanneer er plek is…

Wel erg veel zin in, zowel qua afleiding dan wel het idee deze zomer al ergens in het (buiten)land aan de slag te zijn.

Het enige wat nog niet zo mee zit zijn nog steeds de nachten, maar het is wel zo dat ik ’s morgens nu niet meer om 7 of 8 uur opsta maar me nog even omdraai, en dat dat over het algemeen ook nog lukt.

Vorige week een gesprek gehad met de dominee die de dienst van mijn moeder heeft gedaan. Ik geloof dat het doel van haar was om er achter te komen hoe het écht met me gaat.

Ik denk dat ik die test wel doorstaan heb, mijn verhaal kunnen doen en volgens mij had ze er wel vertrouwen in dat ik er goed mee omga.

Ze zei in ieder geval dat ik vooral mijn verdriet niet uit de weg moet gaan, nou, dat doe ik geloof ik ook niet…

Inmiddels zijn er 5 maanden voorbij dat mama overleed, 12 weken geleden Lena, en 7 weken geleden Fem…

Ik probeer vooruit te kijken, maar kan me er toch niet aan het onttrekken dat ik ergens wel een beetje angst heb dat het nog niet helemaal klaar is.

Die angst komt ook ergens vandaan, maar daar wil ik me nu verder niet over uitlaten, misschien een andere keer.

Inmiddels valt de regen met bakken uit de lucht, en geloof ik dat ik me maar eens op wat huishoudelijke taken ga storten.

C U Later.

11 december

11 januari

Ik heb het er maar moeilijk mee de laatste dagen, en eigenlijk is moeilijk een understatement.

Het hoort er allemaal bij denk ik, en het grijze weer maakt het er niet makkelijker op. Ik moet zoveel aan je denken Fem, en het is moeilijk mijn zinnen te verzetten momenteel, al doe ik nog zo m’n best.

Een telefoontje van papa vorige week en een bezoekje aan hem vandaag maken het er ook allemaal niet makkelijker op. Hoe groot moet zijn verdriet wel niet zijn vraag ik me af.

Uiteraard is er dat verdriet om mijn moeder bij mij ook, maar ik was geen 24 uur per dag en 7 dagen in de week bij haar, en dat dan 50 jaar lang.

Hij houdt zich best goed, maar de kringen om zijn ogen verraadden meer.

Het blijft ook zo raar allemaal, en eigenlijk vraag ik mezelf best wel eens af of ik eigenlijk wel allemaal besef wat er in de laatste vijf maanden is gebeurt.

Met momenten denk ik…

Ben ook al een paar dagen niet meer op twitter, heb twee keer mijn timeline geopend en juist die twee keer gaat de eerste tweet die ik lees over Fem.

Dat is me gewoon even teveel allemaal, ik wil juist even die confrontatie uit de weg gaan.

Mijn geheugen is niet echt heel fantastisch, maar juist alle dingen van de laatste maanden zie ik terug tot in de details.

Zoals de laatste keer dat ik Fem zag, met Harrie, ze liep mee naar beneden en we namen afscheid bij de auto.

Ik weet nog precies hoe ze naar me keek, en nu ik dit schrijf breekt mijn hart weer in duizend stukken.

Ik kan het gewoon niet verkroppen.

Oh wat is dit oneerlijk allemaal.

Ik hou me een beetje, een klein beetje, vast aan het feit dat als ze deze kans niet had genomen er misschien wel nooit meer een kans zou zijn geweest.

En wat was er dan gebeurt met de kwaliteit van haar leven?

Zo moe, zoveel pijn, is het dat waard?

Voor haarzelf waarschijnlijk niet, voor de mensen om haar heen moeilijk te bevatten, maar misschien nog wel een kans op een eerlijker, of ander soort  afscheid?

Ik werd van de week gebeld door Aukje, de predikante die mama’s afscheidsdienst heeft gedaan en ook bevriend is met mijn ouders.

Ze had, en niet via papa, gehoord wat er na mama’s dood nog allemaal is gebeurt en heeft me uitgenodigd bij haar thuis voor een gesprek aanstaande donderdag.

Ook al had ik nooit veel met mensen die gelovig zijn, en na mama en Fems dood al helemaal niet meer, ik ga er wel heen.

Baat het niet dan zal het ook niet echt schaden neem ik aan.

Straks maar eens even een ritje naar Apeldoorn, mijn wasmachine heeft het begeven en Ida, die bij Fem in de straat woonde vroeger, heeft er eentje staan voor me.

Super fijn dat ik die zo mag hebben, en even afleiding is ook wel welkom.

Houdoe…

7 januari

7 januari

Ik heb even niet echt de motivatie om dingen op papier te zetten merk ik.

Verder ook niet erg trouwens.

En door een griepje, of wat het ook moge zijn geweest niet heel veel mee gemaakt, alleen maar erg veel na liggen denken.

Het enige wat echt niet verandert is het verdriet en met alles wat ik doe wel een aanleiding zoeken richting Fem.

Vanmiddag wat bestelde foto’s in lijstjes aan de muur gehangen, het begint hier al aardig op een expositie te lijken, the Opposites, foto’s van Texel, van de sneeuw, leuke hobby, dat fotograferen.

Vanavond komt mijn maatje Ruud uit Wijchen hier, en dan zullen we er eens een gezellig avondje van maken, samen met Willy.

Een lekkere steak met gebakken aardappels en een mooi wijntje, zal wel gaan lukken dus!

Meer heb ik niet te melden nu, dus een fijn weekend en be safe!

Foto Texel

4 januari

4 januari

Ik heb het er maar moeilijk mee vandaag.

Vannacht om drie uur werd ik wakker, dorst, ik loop naar beneden en gooi er alles uit op het toilet. Toch nog niet helemaal fit zo te merken.

Of zou het gewoon zo zijn dat de afgelopen tijd zich nu ook meer lichamelijk zou uiten, zoals Sanne gisteren al onder mijn blog plaatste?

Vervolgens voelde ik me wel weer wat beter.

Heb tot zes uur vanmorgen wakker gelegen, en hele gesprekken gevoerd met zowel mama als Fem.

Vooral veel vragen gesteld, hopend dat ik de antwoorden wel zou krijgen.

Wat bedoelde mijn moeder bijvoorbeeld die ene, bewuste, vrijdag?

Alles komt goed…

Op een tijdstip waarop Fem nog niet eens wist dat er iets te gebeuren stond.

Daar heb ik al een keertje over geschreven, over wat er die avond met me gebeurde, in het bijzijn van Meindert en Martijn. (13 december blog)

En als je dan zo’n seintje krijgt, wat moet je er dan mee?

Die avond hadden we voetbal gekeken in de kroeg, na de wedstrijd ging ik naar het toilet. Toen ik even later terugkwam kreeg ik een heel fijn gevoel, alsof mijn moeder me even liet weten dat ze er was.

Mijn maatjes waren met de eigenaar in gesprek en ik staarde wat naar buiten. Het kwam allemaal goed liet mama me weten, ik deelde dat later ook met hun, en ik voelde me super!

Een paar uur later zag ik het mailtje van Kim, Fems zus, en nog wat later voerde ik mijn laatste gesprek met Fem.

Dat gesprek is in een waas voorbijgegaan.

Ik weet trouwens dat tijdens dat gesprek, Kim naast haar lag, dus misschien moet ik haar toch maar eens vragen hoeveel zij er nog van weet.

Toch blijf ik dit soort voorvallen vreemd vinden…

Het is best raar trouwens, om in een pikkedonkere slaapkamer hardop tegen iemand te praten die lichamelijk niet bij je is. Kippenvel van mijn eigen stem af en toe, of wil dat wat anders zeggen?

Maar het was wel fijn, die drie wakkere uren vannacht, geen direct verdriet, maar een gevoel even niet alleen te zijn.

Terwijl dat juist het grootste probleem van me is in de nacht, dat alleen zijn.

Nu is het eind van de middag, en zijn er de laatste uren veel verdriet en tranen geweest.

Helaas, en ook niet verwacht dat die momenten er niet meer zouden zijn natuurlijk hoor.

In de woorden van een bekende Nederlandse zanger; de dagen worden weken, en de weken worden jaren... Tja, zal best Marco…

Komt goed.

3 januari

3 januari

Het jaar 2010 zit er op.

En nu?

Natuurlijk veranderd een datum niets, maar wel als het 1 januari 2012 is en het jaar 2011 voorspoedig is gegaan.

Daar zullen we maar proberen voor te gaan dan, althans voor zover je dat zelf kan tenminste, helaas hebben we niet alles zelf in de hand.

Het oud en nieuw feestje bij Berlage was gezellig, leuke mensen, lekker eten en natuurlijk onvermijdelijk, veel drank.

De kater viel ook wel mee dacht ik zaterdag, totdat ik me alleen maar slechter ging voelen. Eind van de middag besefte ik dat het geen kater was maar een griepje. En wat voor een…

Nu gaat het wel weer, maar ik kon niet eens de pc aanzetten, overal pijn.

Ach ja, je kan het maar vast gehad hebben toch?

Het grootste nadeel aan 2 dagen in bed liggen is wel de tijd die je dan hebt om te gaan liggen nadenken, of eigenlijk is het meer ‘malen’.

De emotie vierde hoogtij af en toe.

Ik zie soms dingen alsof ze live gebeuren; mama bij me op bezoek.

Een rondje met Fem en Harries om het ven.

Net alsof het gisteren was.

Heftig.

Aan ieder die dit leest, wens ik een gezond en veilig jaar toe.

En, ik zou het graag persoonlijk doen, maar even uit gemak;

Bedankt voor alle steun via DM’s, sms, mail, telefoontjes in de afgelopen, en hopelijk ook nog in de komende tijd!

X

Harm