11 december

11 januari

Ik heb het er maar moeilijk mee de laatste dagen, en eigenlijk is moeilijk een understatement.

Het hoort er allemaal bij denk ik, en het grijze weer maakt het er niet makkelijker op. Ik moet zoveel aan je denken Fem, en het is moeilijk mijn zinnen te verzetten momenteel, al doe ik nog zo m’n best.

Een telefoontje van papa vorige week en een bezoekje aan hem vandaag maken het er ook allemaal niet makkelijker op. Hoe groot moet zijn verdriet wel niet zijn vraag ik me af.

Uiteraard is er dat verdriet om mijn moeder bij mij ook, maar ik was geen 24 uur per dag en 7 dagen in de week bij haar, en dat dan 50 jaar lang.

Hij houdt zich best goed, maar de kringen om zijn ogen verraadden meer.

Het blijft ook zo raar allemaal, en eigenlijk vraag ik mezelf best wel eens af of ik eigenlijk wel allemaal besef wat er in de laatste vijf maanden is gebeurt.

Met momenten denk ik…

Ben ook al een paar dagen niet meer op twitter, heb twee keer mijn timeline geopend en juist die twee keer gaat de eerste tweet die ik lees over Fem.

Dat is me gewoon even teveel allemaal, ik wil juist even die confrontatie uit de weg gaan.

Mijn geheugen is niet echt heel fantastisch, maar juist alle dingen van de laatste maanden zie ik terug tot in de details.

Zoals de laatste keer dat ik Fem zag, met Harrie, ze liep mee naar beneden en we namen afscheid bij de auto.

Ik weet nog precies hoe ze naar me keek, en nu ik dit schrijf breekt mijn hart weer in duizend stukken.

Ik kan het gewoon niet verkroppen.

Oh wat is dit oneerlijk allemaal.

Ik hou me een beetje, een klein beetje, vast aan het feit dat als ze deze kans niet had genomen er misschien wel nooit meer een kans zou zijn geweest.

En wat was er dan gebeurt met de kwaliteit van haar leven?

Zo moe, zoveel pijn, is het dat waard?

Voor haarzelf waarschijnlijk niet, voor de mensen om haar heen moeilijk te bevatten, maar misschien nog wel een kans op een eerlijker, of ander soort  afscheid?

Ik werd van de week gebeld door Aukje, de predikante die mama’s afscheidsdienst heeft gedaan en ook bevriend is met mijn ouders.

Ze had, en niet via papa, gehoord wat er na mama’s dood nog allemaal is gebeurt en heeft me uitgenodigd bij haar thuis voor een gesprek aanstaande donderdag.

Ook al had ik nooit veel met mensen die gelovig zijn, en na mama en Fems dood al helemaal niet meer, ik ga er wel heen.

Baat het niet dan zal het ook niet echt schaden neem ik aan.

Straks maar eens even een ritje naar Apeldoorn, mijn wasmachine heeft het begeven en Ida, die bij Fem in de straat woonde vroeger, heeft er eentje staan voor me.

Super fijn dat ik die zo mag hebben, en even afleiding is ook wel welkom.

Houdoe…